dinsdag 3 juni 2008

Koortsvrij

Vandaag bedacht ik me ineens: hoeveel nachten is het nog slapen voor Oranje weer het veld betreedt? Het spannende gevoel begint tóch weer te komen, terwijl ik de ploeg de afgelopen toernooien redelijk vaak heb vervloekt.
Voor mijn gevoel wilde ik het namelijk nog liever dan zij; kampioen worden. Blauwe plekken van de drukte, gaten in mijn kleren van brandende peuken, natte haren van overvliegend bier… ik had het er allemaal voor over. Zolang ik Van Persie weergaloze assists zag geven, had ik vertrouwen. En dan keek ik naar Bouhlarouz, die als een ware betonnen muur indringers buiten het strafschopgebied hield. Genieten! Van Sneijder die met drie schijnbewegingen op hoge snelheid zijn man passeert. En Van Nistelrooy, met zijn lieve hondenogen en uitgelaten blik na een doelpunt.
Ik leefde altijd intens mee. Mijn hart bonkend in mijn keel bij een penalty en het zweet in mijn handen bij een counter. Ik zag niet hoe arrogant ‘onze mannen’ de wedstrijd tegemoet gingen. Maar na verlies van verschillende, ogenschijnlijk gemakkelijk te winnen potjes, gingen mijn ogen open. Ik zag arrogantie en plichtmatigheid in plaats van gretigheid en overwinningsdrang. Geen vreugde in het spel, zoals je ziet bij Brazilianen of Schotten, maar meer alsof het aangenomen werk is.
En daar baalde ik van. Na álles wat wij als supporters voor ze over hebben! We kopen afzichtelijke oranje hoeden, smeren ons in met schmink en ruilen onze ouwe tv in voor een energievretend plasmascherm. In de overtuiging dat al deze ‘aanmoedigingen’ ons het kampioenschap gaan opleveren. Maar niets is minder waar. Er verandert niks.
Of we nu zelf de boel verprutsen tegen een buiten zichzelf uitstijgende zwakkere ploeg of dat we worden benadeeld door de scheids; we verliezen. Meestal niet meteen, maar altijd precies op het moment dat we ons lot weer voorzichtig in de handen van het elftal hebben gelegd. Net als we denken: misschien kan het toch nog! En dan volgt die allesomvattende teleurstelling. Gefrustreerd druipen we de kroeg weer uit.
Dus dit jaar druk ik die Oranjegekte de kop in. Laat die kerels eerst maar eens knokken voor mijn loyaliteit. Misschien dat ik dan na de eerste ronde toch weer ga kijken. Al was het maar om mijn nieuwe Heineken Trom-Pet uit te proberen.

Esther van Ballegooyen