Historisch besef

Vorige week werd een lijst bekendgemaakt met inheemse dieren die in Nederland met uitsterven worden bedreigd. Bovenaan de lijst staan de otter en de bever. Hoe staat het met ons historisch besef als we dieren die al eerder uit Nederland waren verdwenen, gewoon weer opnieuw op de lijst zetten? Volgende keer één wolf terugplaatsen en hup… weer een dier dat met ‘uitsterven’ wordt bedreigd. In mijn ogen schaadt dit het belang van de andere soorten op de lijst.

Dat historisch besef voelde ik laatst ook heel sterk in Madrid. Hoe kortgeleden is het eigenlijk dat men in deze stad onder het juk van dictator Franco leefde? Tot halverwege de jaren zeventig, slechts 30 jaar geleden, toen in de rest van Europa de frisse wind van de vernieuwing al bijna was overgewaaid, moest het in Spanje nog allemaal gebeuren.

Dit maakte de tentoonstelling in de Nationale Bibliotheek España over het tijdschrift La Luna zo fascinerend. Begin jaren tachtig maakte een kunstenaarsgroep in Madrid een tijdschrift dat in de jaren zestig in Nederland niet had misstaan. In een paar jaar tijd (in 1983 was het alweer opgeheven) werd de repressie onder Franco verwerkt in spraakmakende tijdschriften.
Hoe kort is het nog maar geleden en hoe weinig staan we daarbij stil?

Ook al is de tentoonstelling helaas al afgelopen, Madrid biedt nog genoeg gelegenheid om even terug te denken aan die zwarte bladzijde uit de recente geschiedenis van Europa. Al is het maar omdat alle verwijzingen naar Franco uit het straatbeeld zijn verdwenen. Het laatste standbeeld in Madrid werd in 2005 gesloopt. Helemaal vergeten doen we hem echter niet. In het Museum Reina Sofia hangt als ultieme aanklacht de Guernica van Picasso.

Bea de Buisonjé

Inspiratie

Twee jaar geleden kwam ik enthousiast terug van het Fusion Congres. De mix van marketing en communicatie werd op een zeer inspirerende manier gebracht. Veel afwisseling, veel jonge en enthousiaste deelnemers. Voor mij in ieder geval een goede reden om dit jaar weer te gaan.

Nu kan het zijn dat ik me er te veel van had voorgesteld, maar eigenlijk was het wat teleurstellend. De thema’s van de dag waren globalisering, digitalisering en mvo (maatschappelijk verantwoord ondernemen). Dat is wel erg breed. Resultaat was dat er veel open deuren werden ingetrapt. Natuurlijk weet iedereen dat China in opkomst is, dat het surfgedrag van consumenten een interessante database kan opleveren en dat MVO alleen werkt als je het werkelijk meent. Authenticiteit kun je nu eenmaal niet imiteren. Dat werd overigens heel goed zichtbaar in de presentaties van Tex Gunning van Vedior en Eckart Wintzen.

Heb ik dan helemaal niets geleerd?

Jawel. Dat je als cateraar er verstandig aan doet je van te voren te laten informeren over de bijeenkomst. Wat hadden ze goed kunnen scoren met biologische kip en andere biologische hapjes. Dat het met een zaal van 400 gasten heel goed werkt om vragen te stellen via sms en ze direct te beantwoorden. En dat het aanprijzen van producten op internet op steeds creatievere manier gebeurt. Voor dat laatste verwijs ik graag naar de site www.gettheglass.com. Een fascinerend bordspel op internet. Kijk uit! Het is verslavend…

Het belangrijkste dat ik heb geleerd is dat de basis van maatschappelijk verantwoord ondernemen ligt bij het informeren van de consument. Weet jij bijvoorbeeld dat de productie van een natuurlijk product als katoen zeer vernietigend is voor het milieu? Dergelijke informatie heb je wel nodig om bewust te kunnen kiezen tussen ‘het zal mijn tijd wel duren’ en ‘een wereld voor onze kinderen’. Een keuze die uiteindelijk bij jou ligt.

Bea de Buisonjé

Toe maar!

Toe maar, een weblog!
Of moet je dat eigenlijk juist niet doen?

Toen – wat is dat al weer lang geleden – de eerste paginaopmaak-programma’s zoals Pagemaker populair werden, riepen de criticasters om het hardst dat dat de dood in de pot was. “Dan gaat straks iedereen zijn eigen blaadjes, boekjes en folders opmaken en dat ziet er dan allemaal niet meer uit!”

Ze kregen helemaal gelijk. En toch weer niet. Veel teksten zien er tegenwoordig stukken beter uit. Zelf opgemaakt, maar wel goed. Want we hebben massaal geleerd hoe dat moet. En we weten ons meestal te beperken tot teksten die vroeger helemaal niet werden ‘vormgegeven’.
Leve de vooruitgang dus.

Toen kwam de digitale fotografie. En volgens velen ging dan alles mis. Overal zouden we de zelfgemaakte kiekjes terugzien. Bladen en boeken vol huilende zigeunermeisjes en flitsrode ogen zouden ons deel worden.
En ze kregen helemaal gelijk. Maar gelukkig leerden we ook massaal ons hobbywerk in de digitale prullenbak te storten. En onze ego-documenten daar te plaatsen waar ze hoorden, op You Tube bijvoorbeeld.

Toen raakte het weblog in zwang. En beweerden de criticasters dat de golf van ongevraagde publicaties, die voor 99,999 procent pulp zou blijken te zijn, ons vooral chronische en epidemische leesmoeheid zou opleveren.
En weer kregen ze gelijk. Of toch niet?
Weblogs hebben inmiddels al een eigen positie in het media- en informatielandschap verworven.
Tot mijn stomme verbazing merkte ik onlangs dat vele van mijn studenten aan de School voor Journalistiek al geen fundamenteel onderscheid meer zien tussen een weblog en een klassieke krant of een televisieprogramma.
Zorgelijk?
Ja, of misschien ook wel niet.

Dus moeten we dat nou doen, zo’n weblog?
Ik weet zeker dat als mijn moeder een PC en internet op haar kamer in het verzorgingshuis had, dat ze deze blog iedere keer van A tot Z zou lezen. Alleen al daarom zouden we het moeten doen.
Ik weet ook zeker dat anderen – al was het maar per ongeluk – op deze pagina gaan komen.
Zoals ook tallozen de initialen hebben gezien die ik ooit op een boom kerfde.
En in tegenstelling tot die boom, geeft dit medium wél de mogelijkheid om te reageren!

Ik ben benieuwd!

Robert Jan.