“Beste Wensen!”

“Beste Wensen!”, hoe vaak heb je dat de afgelopen dagen gehoord of gelezen?

Beste wensen, wat zijn dat eigenlijk?
Zo’n kaartje met een voorgedrukte tekst en zonder zelfs maar een krabbeltje erop, zijn dat nou beste wensen?

Of zo’n kaartje met zeven handtekeningen van mensen waarvan je werkelijk geen idee hebt wie ze zijn. En dan ook nog gericht aan “de medewerkers van…”
Tja, wie wenst wie hier nu wat?

Omdat een kaartje alleen toch echt te lullig voor woorden is, sturen sommige organisaties er een fraai relatiegeschenk bij. De fles wijn is in populariteit inmiddels voorbijgestreefd door het kistje wijn. Hét bewijs dat het in de jaarlijkse relatiegeschenkenrace toch vooral om de kwantiteit gaat. De kwaliteit is ondergeschikt. En daarmee bedoel ik niet de kwaliteit van de wijn, die is vaak uitstekend.
Maar ook dit jaar zag ik hem weer hoor: het kistje met de opdruk van het wijnhuis!

Niet dat dat nou veel erger is dan het pokersetje met bedrijfslogo, of de wijnkoffer met kurkentrekker, mesje en antilektuitje. Uiteraard allemaal voorzien van een decent, maar niet te missen logo van de gulle gever.
En er was vast heel lang nagedacht over het pakket met vier borrelglaasjes, vier onderzettertjes en vier… Ze waren allemaal in vier doordachte felle kleuren. Maar die gedachten gingen klaarblijkelijk vooral uit naar de eigen organisatie.

Ongetwijfeld allemaal goed bedoeld, maar zó onpersoonlijk dat het echt niet de beste wensen zijn. Dan werkt –in ieder geval bij mij– een simpel kaartje met een persoonlijk tekstje toch vele malen beter.
En daarvan heb ik er dit jaar een hoop gehad. Hele mooie, hele creatieve, hele gemeende.
Dat zijn de Beste Wensen, ik kan daar blij van worden!

Robert Jan Pabon.