Twee minuten waren we stil.
In Beesd en in heel Nederland.
In die twee minuten gedenken we al die mensen die vielen. Bleven in de strijd, of zelfs zonder enige vorm van strijd…
En niet alleen in de Tweede Wereldoorlog.
Twee minuten lijken soms maar zó kort. Ook eergisteren weer. Twee minuten voor al die miljoenen doden.
En toen, op bevrijdingsdag, kwam in zo’ n vermaarde discussie aan onze fameuze P&B-lunchtafel het historisch besef.
Alle oorlogsdoden, ze verdienen allemaal toch eigenlijk minstens hun éne minuut herdenking? Eén minuut per dode. Wat is dat nou? Een schijntje.
Eén minuut per dode. Eén lullige minuut.
Dan zouden we nog 100 jaar stil zijn.
Robert Jan Pabon.
‘t Is wel een discussie waard.
Ik vind dat er te veel wordt stilgestaan bij een oorlog van 60 jaar geleden en te weinig bij alle oorlogen die er sindsdien zijn geweest en nog steeds worden gevoerd.
Alleen maar omdat die oorlog van 60 jaar geleden nu toevallig hier is geweest.
Dus een minuut per dode? Wat doen we dan met alle miljoenen doden uit de Eerste Wereldoorlog? Of de doden in Cambodja, China, Rusland of Rwanda?
Ik vind 2 minuten genoeg. Als we dan maar wel écht stilstaan bij alle oorlogen die er vroeger en nu worden gevoerd. Stilstaan bij de waanzin van de macht.
Maar ik denk dat het nog veel beter is om stil te staan bij het herdenken van onze vrijheid. Dat we in Nederland al 60 jaar in vrijheid kunnen leven. Dat is minstens zo veel waard om te gedenken.
Bea de Buisonjé
Geen opmerkingen:
Een reactie posten