Beschamend om Nederlander te zijn

Nee, dit gaat niet over voetballen, brulshirts of oranjegekte. Dit is iets heel anders.

Al sinds ik me kan herinneren, ben ik lid van Amnesty International. Waarom? Dat hoef ik eigenlijk niet uit te leggen. Onvoorwaardelijk wil ik mensen steunen die door toedoen van anderen aangetast worden in hun leven en werken. Ik heb me altijd heel gelukkig mogen prijzen omdat ik in een land woon en werk waar iedereen vrij is. Zolang die vrijheid de vrijheid van anderen niet beperkt, denk ik er dan achteraan. Natuurlijk, er zijn discussies over vrijheid van meningsuiting, er worden mensen gediscrimineerd vanwege hun levenshouding, leeftijd, geslacht of godsdienst. Maar ondanks alles heb ik toch altijd het gevoel gehad dat we in Nederland vrijer zijn dan waar ook ter wereld.

Tot vorige week. Amnesty bracht een rapport naar buiten over hoe slecht Nederland zijn asielzoekers behandelt. Ineens horen we bij die landen die geen oog hebben voor de menselijke kant van de zaak. We sluiten mensen (zelfs kinderen) op die juist voor detentie op de vlucht zijn. Ergens zijn we ons inlevingsvermogen kwijt geraakt. Wij weten goddank niet wat het is om een vluchteling te zijn. Maar er is weinig inlevingsvermogen nodig om te begrijpen dat opsluiten in een gevangenis met zes mensen in een cel en twee uur sport in de week onmenselijk is. Zeker voor mensen die op de vlucht zijn. En ik hoop van harte dat we gauw weer van de lijst van Amnesty afgaan, zodat ik me niet meer hoef te schamen om Nederlander te zijn.

Bea de Buisonjé

Asielzoekers (gedicht van Koos Geerds)

We waren ver van huis.
Loop wat door, zei je zachtjes,

Kijk niet zo achterom,
Het zit ons niet op de hielen.

Maar wat zijn dat dan voor stemmen,
Vroeg ik, en wat flikkert daarginds,

Dat zijn toch tekenen
Die niet bedriegen?

Het komt niet deze kant op, zei je,
Dit is het goede pad en verder

Hebben we toch altijd onze papieren?
We glimlachten naar elkaar,

Verontschuldigend, geruststellend,
Klappertandend van doodsangst.