In Namibië heb ik alle gezichten van de woestijn leren kennen. Zandduinen, kale steenwoestijnen, diepe canyons, tafelbergen… Vier weken lang zon, geen wolkje aan de lucht. Alle plaatjes uit mijn oude studieboeken heb ik in het ‘echt’ gezien. Na de hete dagen volgden koele (koude) nachten met immense heldere sterrenhemels en vallende sterren. Aan de enkele schaarse 
waterplaatsen verdrongen olifanten
waterplaatsen verdrongen olifanten de neushoorns, giraffen, zebra’s en springbokjes. Wilde dieren kijken is beslist één van de hoogtepunten. En dan heb ik het nog niet over de mensen. Ook daarvan zijn er in Namibië veel verschillende soorten.
Tot één van de opvallendste bevolkingsgroepen behoren de Himba’s. Sinds leden van de Himba’s hebben opgetreden in één of ander televisieprogramma (‘Groeten uit de rimboe’) zet vrijwel iedere Nederlandse reisorganisatie een bezoek aan de Himba’s op het programma. Nu heb ik dat televisieprogramma nooit gezien. Maar ik voelde me erg ongemakkelijk bij het idee om naar mensen ‘in het wild’ te gaan kijken. Je krijgt zo’n ‘Zaanse Schans gevoel’.
Eenmaal aangekomen bij een boerderij waar we overnachten, blijken we er niet aan te kunnen ontkomen. Bij deze Duitse boer ligt, achter een hek op zijn terrein, een Himba-dorp. De vrouwen in het dorp (mannen wonen er niet) hebben volgens de boer zelf besloten om daar te gaan wonen. Als tegenprestatie biedt hij ze eten en drinken (water). Zij hoeven alleen maar hun gewone leven te leven en eventueel aan toeristen sieraden te verkopen. We mochten ze vooral geen geld geven, want “daarvan kopen ze alleen maar drank”. Al met al een zeer paternalistische opstelling.
Tot één van de opvallendste bevolkingsgroepen behoren de Himba’s. Sinds leden van de Himba’s hebben opgetreden in één of ander televisieprogramma (‘Groeten uit de rimboe’) zet vrijwel iedere Nederlandse reisorganisatie een bezoek aan de Himba’s op het programma. Nu heb ik dat televisieprogramma nooit gezien. Maar ik voelde me erg ongemakkelijk bij het idee om naar mensen ‘in het wild’ te gaan kijken. Je krijgt zo’n ‘Zaanse Schans gevoel’.Eenmaal aangekomen bij een boerderij waar we overnachten, blijken we er niet aan te kunnen ontkomen. Bij deze Duitse boer ligt, achter een hek op zijn terrein, een Himba-dorp. De vrouwen in het dorp (mannen wonen er niet) hebben volgens de boer zelf besloten om daar te gaan wonen. Als tegenprestatie biedt hij ze eten en drinken (water). Zij hoeven alleen maar hun gewone leven te leven en eventueel aan toeristen sieraden te verkopen. We mochten ze vooral geen geld geven, want “daarvan kopen ze alleen maar drank”. Al met al een zeer paternalistische opstelling.
Dat ik toch ben gaan kijken, geeft me nog steeds een dubbel gevoel. De boer wil deze mensen beschermen tegen de slechte westerse invloeden. Die maken dat oervolkeren, zoals de Himba, zullen uitsterven. Dat mag niet gebeuren, dus mogen de kinderen vooral geen scholing krijgen, want dan gaan ze zich wellicht afwenden van hun dorp. Maar mag hij (mogen wij) dat voor deze mensen beslissen? Het leven van deze mensen ziet er heel harmonieus uit. Maar dat gold misschien ook wel voor dat van onze voorouders toen zij nog in grotten woonden. Eerlijk gezegd ben ik blij dat ooit door iemand is besloten om daar weg te gaan. Anders had ik nooit het schitterende, gastvrije Namibië kunnen zien. 
1 opmerking:
Yes! recht uit 't hart!
Een reactie posten