Dag Jaap

“Ik heb goede hoop dat ik met Oud en Nieuw een goed glas champagne zal drinken”. Dat zei Jaap Streefkerk in de zomer van 2008 toen hij had gehoord dat hij aan slokdarmkanker geopereerd moest worden. Jaap was eigenlijk een veel grotere optimist dan ik me soms realiseerde. Binnen P&B had hij als partner en collega jarenlang de rol om de zwarte Bono-pet op te zetten. Kijken waar het mis kon gaan, als er weer allerlei wilde plannen waren.
Om mij in toom te houden.
En niemand kon dat beter dan hij.
Misschien dacht ik daarom wel eens dat hij helemaal niet zo’n optimist was.
Maar ook toen hij de tweede keer kanker kreeg, bleef hij optimistisch. Het kwam allemaal goed.
En verdomd, hij had weer gelijk.
Dit najaar vertelde hij bij een biertje en een bord stamppot dat hij weer genezen was.
Twee-nul voor Jaap dus.
Hoezo zwarte pet?

Kort daarna meldde hij bijna kwansuis dat er een vlekje op zijn long was aangetroffen. Een maand of wat geleden kreeg ik een mailtje.

Ha Robert Jan,
Ben zojuist in UMC opgenomen, met eigen internetterminal aan m'n bed. Dus mooi moment om even te linken, niet? Ik ga morgen de OK in, jij heel veel succes gewenst deze week met training voor onze gezamenlijke vrienden!
Groetjes,

Ik bedacht hoe we al tig jaren geleden, toen het internet nog nauwelijks bekend was en MSN zelfs nog niet bedacht, ook al ‘chatten’. Jaap was techneut en had met een acoustic coupler een verbinding van zijn huis naar ons kantoor gemaakt. Zo konden we, in een tempo van ongeveer twee karakters per seconde en met duidelijk hoorbare toontjes, op elkaars beeldscherm ‘schrijven’.
Echt iets voor Jaap, de techneut.
Pas nu realiseer ik me dat het echt iets voor Jaap was omdat hij ook zorgzaam was. En betrokken.

De complicaties na zijn operatie zouden hem fataal worden.
Jaap, de partner waar ik zó veel aan had, gleed een paar dagen voor kerst uit het leven weg. Je kunt geen drie keer op rij winnen kennelijk.

Op de avond voor zijn begrafenis bedenk ik me weer hoe belangrijk vrienden, partners zijn. En hoe we ons steeds moeten realiseren dat mensen ook ander zijden, andere verdiensten, andere sterkten hebben dan die waarom wij ze al waarderen.
In het lokale Leerdamse krantje stond een prachtige advertentie van een hele serie buren die Jaap wilden herdenken. Hij was ook een positieve optimistische en geliefde buurman.
Waarom realiseren we ons toch zo vaak pas op het einde welke mooie eigenschappen de ander óók nog heeft?

Bedankt Jaap, je zette me weer eens aan het denken.
O ja, bijna vergeten dat je dat ook vaak deed.
Ik zal je missen.
Wij zullen je missen.
Velen zullen je missen.

Robert Jan Pabon

Netwerken is/zijn altijd sociaal

Je kunt er niet omheen, sociale netwerken zijn er en zullen er zeker blijven.
Privé zitten we op Hyves, zakelijk op LinkedIn en sinds kort snuffelen we aan Twitter. Wat je aan dat laatste zakelijk hebt, moet ik eens goed uitzoeken. Dat is tenminste wat ik mezelf heb opgelegd. Dus heb ik me een tijdje geleden aangemeld. Kijk maar op twitter.com (beadeb).

Ik ben op zoek gegaan naar mensen, organisaties die ik graag wil volgen en waarvan ik denk dat ze iets zinnigs hebben te melden.
Voor mensen die het niet weten. Het idee achter Twitter is dat je aan iedereen die jou volgt in maximaal 140 tekens vertelt waar je mee bezig bent. Wat je twittert, moet je helemaal zelf weten. Maar of nu alles wat je doet ook voor anderen interessant is, is natuurlijk de vraag. Een tip over iets dat je hebt gelezen, of gezien is vaak het leukst. Wat te denken van een fotoreportage van de komeet die laatst een vuurbal veroorzaakt. Via een eenvoudig hulpprogramma (tweetdeck) kun je ook nog heel eenvoudig alle binnengekomen tweets (zo heten de berichtjes) beheren.

Het verschil met andere chatprogramma’s is dat je niet rechtstreeks met één persoon communiceert. Bovendien kan iedereen die jouw bericht leest dit bericht ook doorsturen. Zo kunnen een bericht, een url, een filmpje of een foto zich als een olievlek verspreiden. Iets wat je je altijd moet realiseren, zoals Ajacied Gregory van der Wiel laatst ondervond. Hij publiceerde een foto van zichzelf tijdens een hiphopconcert. En dat terwijl hij had gezegd met een hersenschudding thuis te zitten. In no-time stond het in de media.

De vraag blijft natuurlijk: hoe sociaal is Twitter? Sociale media zijn van alle tijden. Mensen ontmoetten elkaar in kroegen, herbergen of in het stadion. Omdat wij dergelijke netwerken ook erg belangrijk vinden heeft P&B laatst een aantal relaties uitgenodigd voor een stamppotmaaltijd in de plaatselijke herberg. Gewoon voor de gezelligheid; dat is toch het ultieme sociale netwerk. Vandaar dat ik denk dat voor P&B het persoonlijk contact nog steeds het beste werkt. Of het nu in de vorm is van een etentje of gewoon gezellig aan de lunchtafel.

Bea de Buisonjé

Tevreden

Iedereen die in een armer, niet-westers land is geweest, zal het beamen. Ik ben pas geleden in Tanzania geweest en veel mensen in dat land líjken in meer of mindere mate gelukkig en tevreden, terwijl het een van de armste landen van Afrika is.
Terwijl jij denkt: wat een bende, dat is toch geen leven in dat krot, dartelen vrolijk lachende kinderen om je heen. En de volwassenen doen er niet voor onder, zijn trots op hun huis, ongekend gastvrij en delen graag het beetje dat ze hebben met jou.
Even schaam je je. Dat je klaagt over je rijtjeshuis. Dat je maar acht in plaats van vijftien paar laarzen hebt. Of dat je het zo drukdrukdruk hebt en al in geen tijden een ‘verwendagje’ voor jezelf hebt kunnen inplannen. Schandalig, wat voel je je dan een aansteller. Wat ben je een ongelooflijk verwend watje!

Maar dan besef je dat iedereen zijn eigen referentiekader heeft. Zij missen niet waar jij zo aan gewend bent dat je het zou missen. Het is die verdomde Maslow-piramide. Jij hebt alle basistreden beklommen en hoeft je alleen nog maar druk te maken over je ‘zelfontplooiing’ Maar zij hopen elke dag op genoeg eten voor hun kinderen en een dak dat het gaat houden, ook bij een flinke regenbui. En natuurlijk is Tanzania een relatief rustig land; geen oorlog en slechts matig corrupt. Het kan veel en veel erger en dan spelen ineens zaken van een heel andere orde een rol.

In het prachtige Tanzania is het logisch dat de mensen relatief tevreden zijn met weinig, want weinig zijn ze gewend. Veruit de meeste mensen hebben te eten, een bed en voelen zich veilig. Maar je gunt ze meer dan dat, want jij zou zó absoluut niet tevreden zijn. Dus je strooit met snoepjes en donaties alsof dan alles goed komt. Maar je mag je afvragen wie je daarmee gelukkiger maakt. Want is het niet alleen goed voor je eigen gemoedsrust? Dat je op je eigen lijstje ook ‘maatschappelijk betrokken’ kunt aankruisen?

En eenmaal terug in eigen land zit je veel te snel weer in je oude patroon van rennen en klagen. Stiekem jaloers op hun rust en eenvoud. Maar je wilt niet ruilen en kúnt ook niet ruilen. Want het zou niet hetzelfde zijn. Je zou claustrofobisch worden in dat kleine lemen huisje. En die prachtige doeken om je lijf maken van jou een rare wanna-be excentriekeling. Andersom worden zij vast doodongelukkig van de rechte akkers, de bureaucratie en het binnen op je luie reet zitten. We kunnen hooguit nieuwsgierig naar elkaar kijken. En beseffen dat we het zo slecht nog niet hebben. (Geen) geld maakt uiteindelijk niet het verschil.

Esther van Ballegooyen

Mijn naam op de muur!

Steeds vaker kom je acties tegen van goede doelen, waarbij je je naam aan je ‘gift’ kunt koppelen. Een typisch uit Amerika overwaaiend fenomeen. Wie kent niet de naamplaatjes op bibliotheken, of bankjes in het park.

Heel anders is het natuurlijk als je niet je eigen naam erop zet, maar op deze manier een overleden dierbare kunt herdenken. De bomen in het Koningin Wilhelmina-bos bij Dronten zijn hiervan een mooi voorbeeld.

Tot gisteren heb ik nooit de behoefte gevoeld om mijn naam aan een goed doel te verbinden. Dit keer zie ik echter wel een goede reden. Hier kun je een open brief sponsoren. Een brief die geschreven is door de Zuid-Afrikaanse mensenrechtenactivist Farid Esack. Deze brief zal op 10 mei over een lengte van 2625 m op de Muur worden gespoten die de Israëliers hebben gebouwd. De tekst komt aan de Palestijnse kant te staan in de buurt van Ramallah.
Dat ik daar mijn naam juist wel bij wil zetten, doe ik voor de mensen achter die muur. Door mijn naam en de vele andere namen weten ze dat er mensen zijn die ze niet vergeten. Daarmee leveren we het bewijs dat je een volk zelfs met een scheidingsmuur van 620 kilometer niet zomaar weg werkt.


Bea de Buisonjé

Omgekeerde wereld

Steeds vaker valt het me op dat we in een omgekeerde wereld leven. In plaats van vrijheid en optimisme, voel ik me beperkt en opgesloten. Het glas is bovendien halfleeg en de inhoud is tot in de laatste molecuul bekend.
Er is zoveel wat vastligt, van je vingerafdruk tot je gewenste sociale gedrag. Neem nou het Elektronisch Patiëntendossier (EPD). Wie de piep denkt Klink wel dat-ie is? Kijk, dat hij een idee heeft om gegevens gemakkelijker toegankelijker te maken voor verschillende hulpverleners, dat klinkt logisch. Maar dat gewoon zomaar doorvoeren zonder handtekening van degene wiens gegevens je op straat gooit? Want ze reppen over vertrouwelijkheid, maar hoeveel laptops hebben er al langs de weg gestaan?

Met een beetje pech heb je, net als ik, de ‘brief’ van Klink per ongeluk bij het oud papier gestopt. Het was immers Sinterklaastijd en we werden overspoeld met folders. Uiteraard liet ik me door het missen van de brief niet uit het veld slaan. Ik heb op internet een bezwaarschrift ingediend tegen Big Brothers bemoeizucht. Het was jammer dat er geen veld was opgenomen voor ‘overige opmerkingen’, want dan had ik meneer Klink ook eens gevraagd naar zíjn schimmeltenen, erectieproblemen en haaruitval.

En er ligt zoveel nadruk op al het slechte. Een voorbeeld waar mijn haar recht van overeind gaat staan: dat reclamespotje over terroristische ideeën, waarin een betweterige schooljuffrouw uitlegt wat het te volgen stappenplan is als je vermoedt dat iemand zichzelf of anderen wil opblazen. Als je denkt dat iemand de neiging heeft om een beetje terroristisch uit de hoek te komen, moet je vooral goed naar elkaar LUISTEREN om er samen uit te komen. Dat zegt ze echt. En anders geef je de naam van deze ‘terrorist’ toch gewoon meteen door aan de politie? Ik denk dat dit soort spotjes mensen alleen maar hysterisch, paranoïde en bang maakt. Waar heb ik dat eerder gehoord? Oh ja, in die film van Michael Moore, Bowling for Columbine, waarin wordt uitgelegd hoe massale angst de voedingsbodem is voor geweld.

Het idee dat iemand meer van jou weet dan dat je misschien wil, maakt je bang. En iemand die bang is, gaat van zich af meppen. Terwijl we ons zouden moeten focussen op hoe we elkaar meer met open armen tegemoet kunnen treden. Zo was ik pas geleden bij een show van cabaretière Sara Kroos. Zij vertelde over haar vijfjarige dochter die op de kleuterschool een assertiviteitstraining krijgt, onder de noemer ´Stop, hou op!´. Daarin leert ze hoe ze van zich af moet bijten, zodat ze niet ten prooi zal vallen aan pestkoppen en geweld. Maar de vraag is natuurlijk: waarom moet zij van zich af leren bijten? Waarom leren vervelende, gemene kinderen niet om zich te gedragen? Om respect te hebben voor iemand anders en gewoon samen te spelen? Dan kunnen de ‘lieve’ kids gewoon lekker zichzelf blijven; onbevangen, onbevooroordeeld, fris en vol goede moed. Alle eigenschappen die we van nature meekrijgen. En laten wij als volwassenen dan maar snel het voorbeeld geven.

Uitgaan van het slechte in de mens. Gemak- en bemoeizucht. Het is de omgekeerde wereld. Tijd om hem om te draaien!

Esther van Ballegooyen

Himba's in je achtertuin

In Namibië heb ik alle gezichten van de woestijn leren kennen. Zandduinen, kale steenwoestijnen, diepe canyons, tafelbergen… Vier weken lang zon, geen wolkje aan de lucht. Alle plaatjes uit mijn oude studieboeken heb ik in het ‘echt’ gezien. Na de hete dagen volgden koele (koude) nachten met immense heldere sterrenhemels en vallende sterren. Aan de enkele schaarse waterplaatsen verdrongen olifanten

de neushoorns, giraffen, zebra’s en springbokjes. Wilde dieren kijken is beslist één van de hoogtepunten. En dan heb ik het nog niet over de mensen. Ook daarvan zijn er in Namibië veel verschillende soorten.

Tot één van de opvallendste bevolkingsgroepen behoren de Himba’s. Sinds leden van de Himba’s hebben opgetreden in één of ander televisieprogramma (‘Groeten uit de rimboe’) zet vrijwel iedere Nederlandse reisorganisatie een bezoek aan de Himba’s op het programma. Nu heb ik dat televisieprogramma nooit gezien. Maar ik voelde me erg ongemakkelijk bij het idee om naar mensen ‘in het wild’ te gaan kijken. Je krijgt zo’n ‘Zaanse Schans gevoel’.

Eenmaal aangekomen bij een boerderij waar we overnachten, blijken we er niet aan te kunnen ontkomen. Bij deze Duitse boer ligt, achter een hek op zijn terrein, een Himba-dorp. De vrouwen in het dorp (mannen wonen er niet) hebben volgens de boer zelf besloten om daar te gaan wonen. Als tegenprestatie biedt hij ze eten en drinken (water). Zij hoeven alleen maar hun gewone leven te leven en eventueel aan toeristen sieraden te verkopen. We mochten ze vooral geen geld geven, want “daarvan kopen ze alleen maar drank”. Al met al een zeer paternalistische opstelling.

Dat ik toch ben gaan kijken, geeft me nog steeds een dubbel gevoel. De boer wil deze mensen beschermen tegen de slechte westerse invloeden. Die maken dat oervolkeren, zoals de Himba, zullen uitsterven. Dat mag niet gebeuren, dus mogen de kinderen vooral geen scholing krijgen, want dan gaan ze zich wellicht afwenden van hun dorp. Maar mag hij (mogen wij) dat voor deze mensen beslissen? Het leven van deze mensen ziet er heel harmonieus uit. Maar dat gold misschien ook wel voor dat van onze voorouders toen zij nog in grotten woonden. Eerlijk gezegd ben ik blij dat ooit door iemand is besloten om daar weg te gaan. Anders had ik nooit het schitterende, gastvrije Namibië kunnen zien.

Bea de Buisonjé

Beschamend om Nederlander te zijn

Nee, dit gaat niet over voetballen, brulshirts of oranjegekte. Dit is iets heel anders.

Al sinds ik me kan herinneren, ben ik lid van Amnesty International. Waarom? Dat hoef ik eigenlijk niet uit te leggen. Onvoorwaardelijk wil ik mensen steunen die door toedoen van anderen aangetast worden in hun leven en werken. Ik heb me altijd heel gelukkig mogen prijzen omdat ik in een land woon en werk waar iedereen vrij is. Zolang die vrijheid de vrijheid van anderen niet beperkt, denk ik er dan achteraan. Natuurlijk, er zijn discussies over vrijheid van meningsuiting, er worden mensen gediscrimineerd vanwege hun levenshouding, leeftijd, geslacht of godsdienst. Maar ondanks alles heb ik toch altijd het gevoel gehad dat we in Nederland vrijer zijn dan waar ook ter wereld.

Tot vorige week. Amnesty bracht een rapport naar buiten over hoe slecht Nederland zijn asielzoekers behandelt. Ineens horen we bij die landen die geen oog hebben voor de menselijke kant van de zaak. We sluiten mensen (zelfs kinderen) op die juist voor detentie op de vlucht zijn. Ergens zijn we ons inlevingsvermogen kwijt geraakt. Wij weten goddank niet wat het is om een vluchteling te zijn. Maar er is weinig inlevingsvermogen nodig om te begrijpen dat opsluiten in een gevangenis met zes mensen in een cel en twee uur sport in de week onmenselijk is. Zeker voor mensen die op de vlucht zijn. En ik hoop van harte dat we gauw weer van de lijst van Amnesty afgaan, zodat ik me niet meer hoef te schamen om Nederlander te zijn.

Bea de Buisonjé

Asielzoekers (gedicht van Koos Geerds)

We waren ver van huis.
Loop wat door, zei je zachtjes,

Kijk niet zo achterom,
Het zit ons niet op de hielen.

Maar wat zijn dat dan voor stemmen,
Vroeg ik, en wat flikkert daarginds,

Dat zijn toch tekenen
Die niet bedriegen?

Het komt niet deze kant op, zei je,
Dit is het goede pad en verder

Hebben we toch altijd onze papieren?
We glimlachten naar elkaar,

Verontschuldigend, geruststellend,
Klappertandend van doodsangst.